Μετά από πολύ καιρό πήγαμε σήμερα σε παιδικό θέατρο! Είχα ψάξει αρκετά, για να βρω μια παράσταση που να αξίζει 100%. Η αλήθεια είναι, ότι υπάρχουν αρκετές καλές επιλογές, ψάχνοντας όμως σε διάφορες ομάδες στα social media με κριτικές για παιδικό θέατρο από γονείς που πήγαν και είδαν τις παραστάσεις έπεφτα πάντα στην εξής μία “Η Συμμορία του Μεσονυχτίου”.Δεν είχα ιδέα, ότι είναι βιβλίο και μάλιστα έχει λάβει τρεις φορές το βραβείο «Παιδικού βιβλίου της χρονιάς» στα εθνικά βραβεία της χώρας του.
Σε πρώτη ανάγνωση της υπόθεσης μπορεί να σκεφτεί κανείς, ότι είναι λίγο στενόχωρο. Η ιστορία ξεκινά με τον Τομ, ένα μικρό αγόρι, να μεταφέρεται στο νοσοκομείο έπειτα από ένα χτύπημα στο κεφάλι. Ο τρομακτικός εμφανισιακά μα καλόκαρδος θυρωρός τον οδηγεί στον παιδιατρικό θάλαμο, όπου τον υποδέχεται η κακιασμένη Προϊσταμένη, η οποία έχει βάλει σκοπό να κάνει τη ζωή των μικρών ασθενών ακόμα πιο δύσκολη. Το κάθε ένα από τα παιδιά που βρίσκονται εκεί αντιμετωπίζει το δικό του πρόβλημα (λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό), όμως η ασθένεια δεν αποτελεί τον μοναδικό κοινό τους παρανομαστή. Όλα είναι παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους. Πόσο χειρότερη θα μπορούσε να είναι η ζωή τους;
εσονυκτίου” να μελαγχολήσεις! Τα παιδιά μέσα (ή χάρη) στις τεράστιες δυσκολίες τους (το ένα δεν βλέπει τίποτα, έπειτα από χειρουργείο στα μάτια, το άλλο δίνει μάχη με τον καρκίνο) έχουν έρθει πιο κοντά, έχουν γίνει μια “συμμορία” που συνεργάζεται άριστα προκειμένου να καταφέρει όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να ξαναβρεί τη χαρά!
Η «Συμμορία του Μεσονυκτίου» είναι μια ιστορία με πέντε διαφορετικά παιδιά, που μέσα από την φιλία τους, αναδεικνύονται θέματα και έννοιες που μας ενδιαφέρουν, όπως η σημασία της αλληλεγγύης, η αξία της συνεργασίας, η διαφορετικότητα, η εν συναίσθηση και φυσικά, η αγάπη.
Ήταν μια παράσταση που πραγματικά αξίζει να τη δει κανείς! Καθυστέρησα να πάμε, γιατί όποτε πήγαινα να κλείσω εισιτήρια δεν έβρισκα καλές θέσεις, εννοείται πάντα για 1-2 εβδομάδες μετά. Τελικά, έκλεισα τελευταία σειρά και ήταν μια χαρά. Το θέατρο δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο, οπότε βλέπεις πολύ καλά, ακόμα και στην τελευταία σειρά.
Αυτό που εκτίμησα πάρα πολύ – άσχετο με το έργο- είναι, ότι απαγορευόταν το φαγητό μες την αίθουσα και ήταν πολύ αυστηροί σε αυτό! Έχει παραγίνει το κακό με τα πατατάκια και τα ποπ κορν στην αίθουσα, λες και είσαι στο σινεμά. Οι ηθοποιοί παίζουν και παράλληλα ακούς το κρατς κρατς από τα σακουλάκια!
Οπότε (και) από μένα είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ!
pinkvibes.gr 